تکرار یا تغییر
کتاب تکرار یا تغییر: بخوان و بدان ک چه چیز سرنوشت کشورت را می سازد…
کتاب تکرار یا تغییر
نویسنده: سید محمدحسین راجی، سید محمدرضا خاتمی، محسن فوجی
انتشارات نشر معارف
بریده کتاب:
همواره دو راه حل برای نجات اقتصاد در کشور ما مطرح بوده است:
- نگاه به درون: تقویت تولید ملی برای تامین نیازمندی های داخلی و خنثی سازی تحریم ها؛
- نگاه به بیرون: مذاکرات دیپلماتیک برای رفع تحریم ها و دستیابی به توان فروش نفت برای اداره بهتر کشور.
هر دو راه برای نجات اقتصاد کشور ضروری است. طبق سیاست های اقتصاد مقاومتی، اقتصاد باید «درون زا» و «برون گرا» باشد. مسلما هیچ دولتی در جمهوری اسلامی ضرورت تقویت تولید داخل برای تامین نیازمندی های عمومی و همچنین متنوع سازی درآمدهای صادراتی را انکار نمی کند، چنان که در هیچ دولتی نیز روند مذاکرات سیاسی برای رفع تحریم ها متوقف نشده است، اما ناباوری برخی دولت ها نسبت به وجود ظرفیت ها در درون کشور، باعث شده تا آنها پیمودن مسیر تولید داخل را موکول به محقق شدن مسئله رفع تحریم ها کنند. چنین دولتی به دلیل این که از ظرفیت های درون کشور غافل است، اقتصادی قوی و متکی بر توانمندی های خود نخواهد داشت و به شدت تحت تاثیر درخواست ها و لطمات اقتصادهای بیرونی خواهد بود.
بریده کتاب(۲):
آن چه از تاریخ مذاکرات ایران برای برداشته شدن تحریم ها تا کنون به تجربه به دست آمده، از این حکایت می کند که مسیر رفع تحریم ها اگر همزمان با مسیر تقویت تولید داخل پیگیری نشود، نه تنها منتهی به برداشته شدن تحریم نمی شود، بلکه منجر به اعطای امتیازات پی درپی و کسب نتیجه «تقریبا هیچ» خواهد شد… آیا جز این است که بعد از برداشته شدن تحریم ها و دسترسی دولت به درآمدهای نفتی دوباره اقتصاد کشور با خام فروشی و واردات گسترده تخدیر شده و اقتصاد کشور نسبت به تحولات خارجی و نوسانات قیمت نفت شرطی می گردد؟
بریده کتاب(۳):
کشورهای توسعه یافته برای سرمایه گذاری در کشورهای در حال توسعه همواره تضمین هایی برای حداکثری کردن سود شرکت هایشان درخواست کرده اند؛ تضمین هایی از قبیل: کاهش دخالت و نظارت دولت در بازار و حذف مقررات ورود و خروج سرمایه از کشور، که همگی آنها ذیل عنوان «برنامه های تعدیل ساختاری» که برگرفته از مکتب اقتصادی نئولیبرالیسم است، به کشورهای در حال توسعه تحمیل شده و ضربات جبران ناپذیری بر اقتصاد این کشورها وارد کرده است.
بریده کتاب(۴):
اواخر دهه ۱۹۸۰ که نرخ رشد اقتصاد تثبیت شده بود، دولت های منطقه شرق آسیا از جمله دولت تایلند، سیاست هایی را برای ترغیب بیشتر سرمایه گذاری خارجی در پیش گرفتند. این اقدامات در سال های نخست تاثیر مثبت جدی بر افزایش ورود سرمایه های خارجی داشت، به نحوی که طی ۵سال، ۸۵ میلیارد دلار سرمایه به تایلند وارد شد. اما درست یک سال بعد، صرفا تحت تاثیر یک شایعه پیرامون عدم توانایی کشور تایلند در تامین دلار کافی برای حفظ ارزش پول خود، سرمایه های خارجی از این کشور به سرعت بیرون کشیده شد.
