چگونه دستورات دینی ما را تربیت می کند؟
چگونه دستورات دینی ما را تربیت می کند؟
نویسنده: علیرضا پناهیان
انتشارات بیان معنوی
خلاصه:
کتاب شامل دو فصل می باشد: فصل اول در مورد راه های افزایش آثار و برکات ماه رمضان و انگیزه ای برای بهره بیشتر از این ماه مبارک است،
و فصل دوم در مورد روش ها و تاثیر تربیتی ماه مبارک رمضان می باشد.
معرفی:
تا حالا فکر کردید چه جوری می تونیم از ماه مبارک رمضان استفاده بیشتری ببریم؟
چرا در مسیر دینداری باید با امیال طبیعی خودمون مبارزه کنیم؟ اگر این امیال بد هستند، چرا خدا آنها رو در وجود ما قرار داده؟
قراره روزه گرفتن چه تاثیری روی ما داشته باشه؟و قراره با روزه گرفتن به کجا برسیم؟
جواب تمام این سوالات و بیشتر از آن رو می تونید با خوندن این کتاب به دست بیارید.
بریده کتاب:
نباید در رمضان بیارمیم و به رمضان بگوییم ما را با خود ببر. دستورات دینی هیچ یک بدین صورت در انسان تأثیر تام خود را نخواهند گذاشت. مگر تبلیغات و تربیت دینی، به شیوه غربی است که بیاید و انسان را مسخ کند و با خود ببرد؟ روش دین این است که ابتدا انسان را بیدار می کند، بعد او را به حرکت فرا می خواند.
آن هم باز نه به شیوه ای که استقلال و اراده انسان را به هر وسیله ای سلب نماید و او را وادار کند.
اگر کسی به زندگی در مدل غربی عادت کرده که مثلاً با یک برنامه جذاب تصویری بنشیند و یا در آن برنامه شرکت کند و آن برنامه هم با تسخیر کردن عقل و احساس او، با وارد شدن از ناخودآگاه فرد، به روح او نفوذ کند و در او تاثیر بگذارد، چنین کسی باید فکر تأثیرپذیری از رمضان را از سر خود خارج نماید.
شهر خدا، نعوذ بالله، شهر فرنگ یا شهربازی نیست که با فرو غلتاندن بازی خورده خود در غفلت، او را سرمست کند و لبریز از شعور بی شعوری نماید. رمضان ابتدا انسان را نگه می دارد، سپس انسان را وادار به نگاه می کند، و بعد رها می کند تا به سوی آنچه از خوبی ها که خودت دیده ای و دریافت کرده ای بروی. ص۱۴
بریده کتاب(۲):
خداوند متعال محیط «نامرئی» رمضان را نیز امن قرار داده است، و در میدان وسوسه ها و تأثیرگذاری های روانی از عوامل نامرئی مانند شیطان، مهمانان خود را از امنیت خوبی برخوردار کرده است. خبر پر راز و رمز بسته بودن دست های شیطان و به قل و زنجیر کشیده شدن ابلیس برای در امان بودن میهمانان خدا بسیار قابل تأمل است.
دیگر شیطانی نیست که آدم ها را به هوس بیندازد. هر چه باقی می ماند، هوای دل خود ما آدم ها است. اگر باز هم وسوسه شدیم و گناه کردیم، به این دلیل است که دیگر خودمان استاد شده ایم و آن چه باید از شیطان می آموختیم، فرا گرفته ایم. ص۷۵
بریده کتاب(۳):
اما «مشکل آدم ها با دین» که باعث می شود نتوانند با دستورات «دین» کنار بیایند، این است که اکثراً تصور می کنند دین آنها را از اموری بازداشته است که آن چنان ضرری ندارند؛ و حتی در مواردی مانند روزه، فکر می کنند خوردن و آشامیدن، نه تنها ضرری ندارند بلکه ضروری هم هستند…
خدا هیچ‌وقت مخالف لذت بردن بندگانش نیست و با راحت بودن و شادی بندگان خود نه تنها مخالفت ندارد، بلکه از بهره‌مندی بندگان خود از چنین مواهبی خرسند هم می شود.
خداوند متعال دوست دارد بندگانش، هم در دنیا و هم در آخرت لذت ببرند. و بیشترین اجر یک کار خوب و ارزشمند را هم برای این قرار داده است که بتوانیم دل کسی را شاد کنیم، و یا موجب راحتی و رسیدن دیگران به خواسته ها و دوست داشتنی های شان بشویم. اصلا بنای اولیه به زجر کشیدن نیست. به همین دلیل است که در ماه رمضان وقتی گرسنه می شوی، خدا تحویلت می گیرد، چه تحویل گرفتنی! چون بنا نبوده تو گرسنگی بکشی. این گرسنگی خارج از قاعده است. ص۵۶ تا۵۸
بریده کتاب(۳):
بعضی ها فکر می کنند وقتی قوای جسمی ضعیف شد، دیگر حال عبادت و حوصله تلاوت قرآن هم برای انسان باقی نمی ماند. و حوصله مناجات با خدا را هم نخواهیم داشت؛ و این زیاد خوب نیست. در حالی‌که خداوند با زبان حال روزه به ما می فرماید: تو حال و توان گناه نداشته باش، ما از تو ثواب نخواستیم. ارزش ترک گناه تو بیشتر از انجام کار پرثواب است.
تو بخواب، من خواب تو را عبادت به حساب می آورم. فعلاً حال عبادت نداشته باشی، به ضررت نیست. اگر حال عبادت هم داشته باشی، معلوم نیست به سراغ عبادت بروی، به کار و بار و زندگیت می رسی.
و یا می فرماید: «هم اکنون عبادت بی حال تو را در حال بی رمقی، بهتر از عبادت با انرژیت می پذیرم. اگر قبولی عمل برایت مهم است، به بقیه اش کاری نداشته باش. در عوض عُجب هم پیدا نمی کنی؛ همیشه عبادتت برایت ناقص جلوه می کند و فروتنی ات حفظ می شود.
