نقد کتاب کاهن معبد جینجا
نوشته ی وحید یامین پور
نقد کتاب کاهن معبد جینجا، نوشته وحید یامین‌پور.
“کاهن معبد نینجا” سفرنامه ای است به کشور ژاپن، کشوری که از نظر پیشرفت و امکانات و… مطرح است. آقای یامین پور در ابتدای کتاب، ژاپن را طوری توصیف می کند که این بت شکسته می شود.
آقای یامین پور از روابطش با همراهان مشهورش می نویسد، از درون گرا بودن خودش، از آداب و عادات ژاپنی ها که خیلی برای مردم ایران به عنوان الگو یاد می شوند و البته در سیر خوراک و نظم و حرکات و عاداتشان، مخصوصاً دوستی و دشمنی شان صحبت می شود.
در کل یک “سیروا فی الژاپن” برای خواننده اتفاق می افتد که خالی از لطف نیست.
جالب است بدانید ژاپن در برنامه بزرگداشت کشته شدگان حمله اتمی، که ۱۰۲ هزار نفر بوده اند، از سفیر آمریکا هم دعوت می کند و او حتی به عنوان سخنران صحبت هم می کند و با پررویی تمام می گوید: در جهان باید صلح برقرار شود!!!
حتی وقتی از اوباما پرسیدند: حاضرید به خاطر بمب هسته ای از کشور ژاپن عذرخواهی کنید؟ گفت: نه!
آقای یامین پور در این کتاب جواب این سوال را از زبان ژاپنی ها می دهد. سوال این است: “چرا آن قدر طرفدار آمریکا هستید و چرا نمی خواهید از آن ها انتقام بگیرید؟”
و جوابی که می شنود:
۱- آمریکایی ها زخمی های این حادثه را درمان کرده اند. (البته باید گفت پول شان را هم گرفته اند.)
۲- ما ژاپنی ها می خواهیم کینه ای نباشیم.
حتی بعد از این که ایرانی ها استدلال می آورند، ژاپنی ها می گویند: ادامه ندهیم!
چرا ژاپنی ها این طور خودشان را خوار و خفیف می کنند؟!
این کتاب نقاط مثبت زیادی داشت، اما از این مورد هم نمی توان گذشت که یک صفحه و نیم درباره قلیان کشیدن صحبت شده است. در صورتی که باید درباره آن دقت نظر بیشتری می شد. چرا قلیان خانه ها آن قدر تبلیغ می شوند؟! آیا نویسنده حاضر است فرزندش روزی یک بار به این مکان ها برود و قلیان بکشد؟
خوب است قسمتی از متن کتاب که درباره قلیان کشیدن است را با هم بخوانیم:
“به عادت همیشگی سراغ کافه ای را می گیرم که دمی بیاساییم زین حجاب های ظلمانی. کافه ای که کاری به کارمان نداشته باشد، زن و الکل نداشته باشد و فقط قهوه ای و قلیانی و سکوت و خنکای کولر. نیست، یافت می نشود. گویا ژاپن قهوه خانه و قلیان ندارد. خسران و فقدان بزرگی است.
کاش می توانستم به آن ها بگویم بد نیست بعضی کلاب ها را به شکل قهوه خانه های ایرانی تغیر کاربری بدهند. مردهای خسته ژاپنی می آمدند و چای داغ می نوشیدند و دستی به زیر چانه، قلیانی دود می کردند و در حرمان شاهد و حوری، شعرهای عاشقانه می سرودند. اگر هم به عادت همیشگی شان می گفتند که وقت مان تلف می شود، می گفتم ارزشش را دارد.
خرید و اجاره کردن چیزی که در طلب آنی، لذت کمتری دارد نسبت به آن جواهری که در طلب آن می سوزی و می گدازی؛ بد می گویم؟ به خوانندگان بهداشتی این کتاب که از عنایت نویسنده به قلیان برآشفته اند عرض می کنم به گمان این حقیر قلیان، عارفانه هایی دارد که باید در متن ادبیات و تاریخ تصوف و عشق و مهجوری، آن را یافت.
فقط به همین فقره فکر کنید که در همین ایران خودمان اگر بنا بود چیزی را جایگزین همین کلاب های خاک‌برسری کنیم تا مرد خسته ایرانی بیاساید و انبساط خاطری به دست آورد، آن وقت بدون زن و الکل و رقص و مستی، چه چیز قابل ارائه ای غیر از قلیان وجود داشت که به او عرضه شود؟ خلاصه این که عرصه را آن قدر تنگ نکنید که فیل مرد اصیل ایرانی هم یاد هندوستان یا روپونگی و شیبویا کند.
به این می اندیشم که اگر یکی از مسئولان کشور ژاپن از وزیر فرهنگ و ارشاد ایران بپرسد راهکار شما برای سرگرم کردن جوانان چیست، چه خواهد شنید؟ کشوری که بار و کلاب و لاوهتل و هوستس و اتاق ماساژ ندارد، پس دقیقا چه پیشنهاد جایگزینی برای دورهمی های ارزان قیمت و کم حاشیه جوانان پیشنهاد می دهد؟ پیشنهادی که هم تعرض و مزاحمتی در آن نباشد، هم امکان گفت و گوی جمعی را محال نکند و هم دخلی به ارتکاب نواهی و رفتارهای خاک برسری نداشته باشد.” (صفحه ۱۹۴- ۱۹۵)
یک سوال:
تا ده سال پیش که این همه قهوه خانه ها در ایران تبلیغ نشده بود و کشور ما که کشوری پر جوان است.
یعنی جوانان ما افسرده بودند چون تفریحی به نام قلیان نداشتند؟ در حالیکه خودمان هم می دانیم که جوان ده سال پیش نه افسرده بوده نه تنبل و ثمرات پر تلاشی آن نسل را حالا داریم می بینیم. این استدلال چندان خوشایند و به جا نیست!
در آخر نقد کتاب کاهن معبد جینجا
باید گفت آیا با وجود این که از نظر علمی برخی مضرات قلیان ثابت شده، باز هم باید از آن دفاع کرد؟ برای نمونه از مضرات قلیان می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱- ابتلا به سرطان های ریه، لب، دهان، حنجره، مری، معده، لوزالمعده، کبد و روده بزرگ از عوارض مصرف قلیان است.
۲- مواد سمی قلیان نه تنها کمتر از سیگار نیست، بلکه بعضی مواد خطرناک از جمله قیر یا دوده (ماده سرطان زا)، منوکسیدکربن (نوعی آلاینده) و نیکوتین (ایجادکننده وابستگی) موجود در دود آن از سیگار بیشتر است.
۳- در قلیان، برای گرم‌کردن تنباکو از زغال استفاده می کنند که باعث ایجاد دود حاوی میزان بالای مونوکسید کربن، هیدروکربن های چندحلقه ای آروماتیک سرطان‌زا (PAH) و دیگر مواد سرطان زا می شود. مطالعات دریافتند افرادی که قلیان می کشند، سطح بالاتری از آنتی ژن کارسینوامبریونیک (CEA) در خون خود دارند که با ایجاد تومور در ارتباط است.
باید دانست که آب قلیان هیچ محافظتی در مقابل دود ناشی از سوختن تنباکو ایجاد نمی کند.
۴- تنباکو های تحت عنوان میوه ای و عطری نه تنها بی ضرر نیستند، بلکه عوارض بیشتری نسبت به تنباکو های ساده دارند، زیرا ترکیبات حلقوی معطر موجود در آنها با سوخته شدن، خاصیت سرطان زایی و سمی پیدا می کند و علاوه بر این، بو و مزه بهتر آنها باعث گرایش بیشتر جوانان و نوجوانان به سمت این مواد و ایجاد وابستگی در آنها می شود.
خواندن این کتاب برای یک بار خوب است!
